04/09/2022
Als bewoner van Weidevenne heb je meestal water in de buurt. Een slootje, meertje of waterplas, alles kan. Iedereen houdt ervan om aan of dichtbij het water te wonen. Het is altijd in beweging, verandert met de seizoenen en bij een strenge winter wordt er geschaatst. Wij wonen al heel wat jaartjes aan een watertje en genieten daar elke dag weer van. Het is net als wonen in Center Parcs zeggen wij vaak tegen elkaar. De lichtjes over het water, het vrolijke zwemmen van de jeugd en de bootjes. Maar ik kijk toch wel even op als manlief aankondigt ‘we gaan een boot kopen’. Die had ik dus helemaal niet zien aankomen. Hij vist graag, maar om daarvoor nou speciaal een boot te kopen? Ik vermoed dat het programma van André van Duin en Janny van der Heijden de ‘boosdoener’ is dat hem heeft overgehaald. “Dat lijkt me heerlijk, ergens naar toe varen, in een haven overnachten en de volgende dag weer verder.” Voorzichtig vraag ik of hij wel kan varen, maar dat blijkt geen probleem. ‘Weet je’, roept hij vrolijk, ‘ik heb vroeger met m’n vader wel eens met een bootje gevaren, dus het gaat vast wel lukken’. Hij is al ruim veertig jaar mijn echtgenoot, fijne vader en lieve opa, dus ja, wat doe je dan, je gaat mee op stap naar havens waar bootjes te koop liggen. Mijn enige eis is dat er een railing om de hele boot zit, want anders zie ik nog gebeuren dat ik in het water kukel bij het aanmeren. Zo gezegd, zo gedaan, manlief praat met iedereen of hij al jaren vaart en overal verstand van heeft. Uiteindelijk slagen we, hoe kan het ook anders, om in Friesland een mooie boot te kopen. Na het laten keuren en nakijken begint mijn scepsis ook wat af te nemen en wordt ik ook aangestoken door het ‘botenvirus’, want het heeft wel wat zo’n boot, eigenlijk net een varende caravan, maar dan zonder wielen. De boot gaat op een trailer naar de haven van Monnickendam en daar begint onze eerste echte boottocht over het water naar Purmerend. Bij de eerste sluis is het al raak bij het op een knop drukken om je aan te melden. De wind draait de boot steeds weg en na drie pogingen wil manlief het opgeven, maar potverdorie, ik laat me toch niet kennen! En jawel, uiteindelijk kan ik bij die verdraaide knop. Helaas raken we onderweg een stootkussen kwijt doordat ik nog niet zo goed ben ik knopen maken. Het liggen wachten voor bruggetjes is ook nog een dingetje, bijvoorbeeld het vastleggen als de oever alleen uit riet bestaat. Gelukkig zie ik een boom met laaghangende takken en pak die dan maar beet. Vier uur en een redelijk aantal vloeken later bereiken we de haven van Neck. Gelukkig staan daar twee vriendelijke mannen om ons te helpen, want een box invaren is voor ons nog even wennen. Thuis gaat de kapiteinspet aan de kapstok en nemen we, net als bij het tv programma, wat lekkers met een drankje erbij en krijg ik van manlief een dikke pakkerd. Kijk, daar wordt ik nou blij van.
Reacties op De Blije Buurvrouw kunt u mailen naar redactieweidevenner@gmail.com.
Ook wij kochten pasgeleden een boot.
Mankief had vroeger een visbootje dus hoe moeilijk kan het zinn ?
Maar hé… een sloep besturen is wel effe wat anders hoor !
Wat herkenbaar is dit stukje, wij gingen ook voor het eerst door de sluis en stilliggen is helemaal niet zo makkelijk!
Al doende leert men !
En geniet van elke nieuwe ervaring of moet ik zeggen aanvaring 😜
Dank u!