17/03/2022
Als bewoner van Weidevenne volg je niet alleen het nieuws uit de wijk, maar ook daarbuiten. Deze keer is Oekraïne iets waar manlief en ik diep van onder de indruk zijn. ‘Ik zou maar inslaan als ik jou was, jodiumtabletten, wc-papier, en helpen mondmaskers ook tegen straling’ is zijn vraag aan mij. Maar gelukkig kan ik hem geruststellen, er is genoeg in huis, jodiumtabletten slaat nergens op en die mondmaskers hoeven ook niet meer. Het afrekenen van de boodschappen bij de drogist duurt iets langer dan gebruikelijk, maar dat vind ik nooit een probleem, tijd vooreen praatje is altijd gezellig. Het duurt dan ook niet lang of het gesprek gaat over de oorlog. ‘Wat erg hè, van die gezinnen die op de vlucht zijn, ik ben blij dat ze in Purmerend terecht kunnen’, zegt een mevrouw die bij de kassa nog wat extra potjes kindervoeding en babypoeder afrekent. De kleinkinderen komen zeker langs, vraag ik als nieuwsgierig aagje dat ik tenslotte ben. Maar nee, al die extra potjes en ook babypoeder gaan niet mee naar huis, maar in een krat die bij de kassa staat. Dan valt het me pas op dat er meerdere kratten staan. De kassamevrouw legt het uit: “Alles gaat naar Stichting Oekraïners in Nederland die ervoor zorgt dat het terecht komt waar het nodig is. Hier staan allemaal artikelen om te doneren.” Aha, vandaar die drukte. Thuisgekomen tref ik een hoestende manlief aan, met de vraag ‘of ik even Joy wil uitlaten, want hij voelt zich niet zo lekker. Het zal toch niet? Joy staat al bij de voordeur met zwiepende staart van gaan we even wandelen? Het is hoog tijd, want door al die gezellige praatjes duurde het winkelen iets langer dan normaal. Nog voordat ik goed en wel mijn jas aan heb, wordt er aangebeld en staan er twee schattige meisjes van een jaar of elf met grote boodschappentassen voor de deur die vragen of ik nog lege flessen heb voor Oekraïne.”We vinden het zo erg wat we op tv zien, en willen ook graag iets doen. Daarom komen we lege flessen ophalen.” Het blijkt dat ze al twee dagen aan het ophalen zijn en iedereen enthousiast op zoek gaat naar lege flessen. Mijn hart maakt gelijk een sprongetje. Zo lief om op die leeftijd iets te willen doen. Wie ooit nog iets slechts zegt over de jeugd van tegenwoordig mag van mij zijn mond spoelen met zeep. Zelfs manlief is onder de indruk en loopt al hoestend en sniffend naar de schuur om de tas met lege flessen te pakken. Met een volle tas gaan de meiden weer verder. Dan is Joy echt aan de beurt, want ze staat met samengeknepen pootjes en kijkt me dringend aan van ’gaan we nu echt op pad’? Bij het grindpad aangekomen ben ik blij verrast door het nieuwe grind, want het pad is nu opeens twee keer zo groot. Joy vindt die schelpen wat minder leuk en blijft lekker op het gras lopen. Thuisgekomen toch maar even een afspraak maken met de GGD voor een test en gelukkig kunnen we meteen terecht. ’s Avonds al de uitslag; manlief helaas positief en ik negatief. Ik bonjour hem gelijk z’n bed in met een lekker kopje thee met honing. Tien dagen lang mag ik hem vertroetelen en verwennen, wat hij natuurlijk helemaal niet erg vindt, uiteraard wel op afstand. Kijk, daar word ik nou blij van.
Reacties op De Blije Buurvrouw kunt u mailen naar redactieweidevenner@gmail.com
