07/10/2022
Als echte weidevenner maak je alle seizoenen intens mee. De zomer is nu echt voorbij, blaadjes vallen van de bomen en het wordt weer iets kouder. Ik merk het vooral als ik ’s morgens vroeg Joy uitlaat. Het wordt alweer wat donkerder en frisser. We lopen zelfs ’s avonds samen in de mist. Heel mysterieus, alles is donker, je ziet een zachte gloed van de lantaarnpalen en in de verte hier en daar wat licht van een buitenlantaarn. Voor Joy maakt het allemaal niet uit, zij gaat rustig haar gang met wat snuffelen hier en ruiken daar. Ze steekt nieuwsgierig haar neus tussen de gevallen bladeren en snuft en snuift naar wat daaronder verborgen ligt. Ook de ‘groenmannen’ van de gemeente zitten niet stil. Ik zie ze gras maaien, dan hoor ik weer het zagen van takken van bomen en zelfs het gras tussen de tegels wordt met een speciale machine verwijderd. In het water zijn ook de voorbereidingen voor de winter aan de gang. Een luidruchtige boot met grote graai- en maaiarmen vaart door de sloten. Alle waterlelies, fonteinkruid en riet wordt netjes gemaaid en vervolgens op de waterkant gedumpt. De eendjes, meerkoeten en zwanen vluchten dan naar andere delen van de wijk. Maar zo gauw het weer rustig is, zie ik ze gelukkig weer. Alleen veel vissen vinden het minder leuk en drijven dood aan de oppervlakte. Tot mijn grote vreugde is het uitrenveld bij de A7 gemaaid en opgeknapt. Joy en andere honden kunnen weer heerlijk rennen en zelfs de graafgaten zijn dicht gemaakt. Wel zo fijn voor mijn enkels, want als ik even niet oplette lag ik al bijna gestrekt. Manlief is echter helemaal niet blij met de herfst. De boot moet na een paar leuke tochtjes, wat is het toch genieten op het water, dit jaar op het droge. Blijkbaar moet dan de onderkant in de anti-fouling gezet worden. Nog nooit gehoord van dat woord, het is verf in watersporttaal. Hij begint het net een beetje onder de knie (of roer) te krijgen, maar af en toe slaat de motor nog af als er plotseling een kano opdoemt en de boot in z’n achteruit moet. Dan moet je blijkbaar even een paar tellen wachten, want gelijk van voor- naar achteruit gaat dus niet met een boot. Iets met de as, tandwielen en keerkoppeling. Hij praat en vertelt alsof dit allemaal heel gewoon is. “Die mannen van de haven varen al jaren, daar leer ik heel veel van.” Ik vind het maar knap dat hij dit allemaal wil leren, het is weer heel wat anders dan een echtgenoot die op de steiger zit, tuurt naar het dobbertje en roept ‘is er al koffie’. Nu is het klaargemaakte broodjes mee, om 10.00 uur de deur uit en om 16.00 uur is ie weer terug met smeer op z’n snoet en vingers ruikend naar diesel en olie. Maar dat is nu even over, het verven wordt uitbesteed, de boot is leeggemaakt en hij is weer de hele dag gezellig thuis. ‘Zeg schat’ zegt ie als we samen aan de koffie zitten ‘ik denk dat ik in de winter mijn vaarbewijs ga halen, wat vind je daarvan? Wel zo handig met al die vreemde borden die we tegenkomen, ik vind dat ook voor jou wel zo veilig’. Kijk daar word ik nou helemaal blij van.
