06/06/2021
Als echte Purmerender ben je natuurlijk blij dat het zonnetje weer begint te schijnen en je lekker in de tuin kan zitten. Met een koel drankje en het zacht zoemende geluid van het draaispit van de barbecue kom je helemaal tot rust. Tenminste, dat dacht ik. Net twee maïs gevoerde Franse gasten van een goede plek op het spit voorzien, hangt buurman over de schutting. “Hoi buur, dat ziet er goed uit, ik kom er zo aan, moeders is nog niet terug van boodschappen doen, dus zit ik zonder bier en knabbels.” Even later ploft buurman in de tuinstoel en nemen we tijdens het bedruipen van de ronddraaiende poulardes du maïs de afgelopen maand door. Buurman begint meteen over het corona gebeuren, waarbij je je naast alle ellende kostelijk kan vermaken, bijvoorbeeld bij de praatprogramma’s op tv en reacties op social media. Mensen die denken dat als je het woord corona foutloos kan schrijven, je dan ook meteen voor deskundige kan doorgaan, of anderen die sluiting van de horeca vergelijken met de Hongerwinter. Buurman vindt het zielig en kan er om lachen, maar heeft een uitgesproken mening over de vergelijking met de Jodenster. “Mensen die zoiets uitkramen mogen zichzelf een brevet van verstandloosheid toekennen.” De Dodenherdenking is dit jaar aangepast, maar hoewel er geen bijeenkomst is gepland, ga ik toch zoals elk jaar naar de Kaasmarkt. Ondanks weinig mensen is het indrukwekkend als de trompettist het Taptoe signaal blaast voor de twee minuten stilte en daarna het Wilhelmus. Helaas hebben sommigen er blijkbaar lol in om het monument aan de Jaagweg voorafgaande aan de herdenking tot twee keer toe te vernielen. Stoer als je dat later in je cv kunt vermelden bij een sollicitatie. De volgende dag is het feest. Bevrijdingsdag. In de Peperstraat traditioneel tompouces en veel vlaggen. Op de Koemarkt is het dubbel feest, want de terrassen zijn weer open, maar op het hele plein geen rood wit blauwe vlag te bekennen. Terwijl ik de kerntemperatuur van de draaiende maaltijd opneem, begint buurman over het songfestival. ‘Volwassen mensen buur, die in opperste staat van opwinding met vlaggetjes zwaaien’ verzucht hij, ‘een programma waarbij het pauzenummer de show steelt. Maar goed, ieder zijn meug, naast alle infantiele tv-spelletjes met bn’ers kan dit er ook nog wel bij’. Buurman bromt nog even door over het komende voetbalgebeuren en terwijl ik de zonnebankbruine Franse gasten met inmiddels gestrekte poten op een fris bedje van sla en komkommer leg, komt buurvrouw grinnikend aanfietsen met een krat bier achterop. ‘O jé’ zegt buurman, ‘er is iets aan de hand, want lachen is nou niet bepaald haar hobby’. ‘Tjongejonge’ zegt buurvrouw lachend, ‘vragen ze bij de kassa of ik zegels wil voor een juichcape. Zo’n oranje doek waarmee doorgaans redelijk intelligente mensen ineens als kippen zonder kop met gebalde vuist van links naar rechts stuiteren. Nee, natuurlijk hoef ik die niet, maar een volwassen man achter mij roept verlekkert ‘geef ze maar aan mij’. ‘Kijk’ zegt buurman ‘dat bedoel ik nou, volwassen mensen die uit hun dak gaan met een juichcape’. Kan daar niet wat aan gedaan worden? bozebuurman@hotmail.com.
