20/09/2023
Als echte Weidevenner ben je natuurlijk blij als je bij terugkomst na de vakantie merkt dat (bijna) alles nog steeds is zoals het was. Na onze vakantietocht met de boot zie ik dat de Action bijna geopend gaat worden, er ligt op verschillende plekken nieuw asfalt en hier en daar wordt alsnog gewerkt of gaat er gewerkt worden. Een drukke periode voor de gemeentemannen/vrouwen als ik het zo bekijk, maar ook manlief en ik hebben niet alleen rustig op de banken van de boot gezeten. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat varen niet betekent lekker onderuit zitten en om je heen kijken, want als echtgenote/matroos ben je aardig in de weer. Bij een naderende sluis hoor ik roepen, ‘gooi jij de fenders even naar buiten en heb je de sluiswachter al gebeld’ of ‘wil je even op de kaart kijken hoe hoog die brug is’? Nu heb je daar inmiddels gelukkig een waterkaarten app voor die dat keurig aangeeft als je de route eenmaal hebt uitgestippeld. Aangezien ik met een digibeet getrouwd bent, zet ik van tevoren de route op de Ipad, gekoppeld aan de GPS, en zorg dat hij alleen maar het pijltje op de digitale kaart hoeft te volgen. Wat de tekens allemaal betekenen vindt mijn lieve kapitein maar ingewikkeld. “Daar heb jij je vaarbewijs voor gehaald, dat hoef ik niet te weten.” Daarom gebeurt het regelmatig dat ik, als ik even op het dek geniet van de omgeving, in de portofoon hoor, ‘lieve schat volgens mij komt er een sluis aan’. Dan ga ik op zoek naar het nummer van de sluiswachter, gooi de fenders uit en leg de touwen klaar voor en achter, rechts en links, want je weet tenslotte nooit aan welke kant kapitein manlief de boot gaat aanleggen. Dan is het wachten op het stoplicht, ja die heb je ook op het water, eerst rood dan rood/groen, wat inhoudt dat we rustig mogen opvaren tot de sluis en bij groen licht vaar je de sluis binnen. Ik weet inmiddels dat eerst een touw om de middenbolder moet en daarna pas aan de voorkant. We lagen een keer dwars in de sluis, en dat is dan even flink stressen. Na drie jaar varen zijn we inmiddels aardig ervaren in het aanleggen bij sluizen en bruggen, maar wind en stroming blijven altijd iets waar je rekening mee moet houden. Als we in de haven van Muiden liggen met onze stoeltjes op de kade en uitzicht op het Muiderslot, voelen we ons de koning en koningin te rijk. We hebben prachtige tochten over de randmeren, het IJsselmeer en naar Haarlem achter de rug, maar als ik dan terugkom in onze vertrouwde wijk is het ook goed. Alles weer bij de hand, Joy weer terug, die we reuze gemist hebben, en zij ons ook. Ze blijft maar kwispelen en om ons heen draaien. De scholen zijn weer begonnen en daarmee ook het oppassen op Kyan. Kijk, daar word ik nou helemaal blij van.
