28/02/2023
Als echte Weidevenner wil je ook wel eens buiten de wijk/stadsgrenzen kijken en als manlief een reisje naar IJsland ziet langskomen, stralen zijn ogen. Het Noorderlicht bekijken is een jongensdroom die eindelijk kan uitkomen. Zo gezegd, zo gedaan. Reis boeken en vervolgens met de koffers naar station Weidevenne. Daar worden we begroet door stationskat Brammetje die heerlijk van het zonnetje geniet. Een aai over de bol, wat hij met een kopje toestaat. Even later komt nog een stel de trap naar het perron opsjouwen met koffers en weer is Brammetje degene die even lekker wordt gekroeld. Ze zullen toch ook niet? Dat zou wel heel toevallig zijn. De trein komt er aan en na het fluitje van de conducteur begint onze droomreis. Gelukkig geen lange rijen op Schiphol. Alles lekker relaxed, maar jawel, even later moet ik mijn schoenen uittrekken bij de controle. ‘Wat een onzin’, moppert manlief, maar de controleurs zijn onverbiddelijk, schoenen uit, riem af en Ipad en telefoon in de bak. Gewone schoenen zijn geen probleem, hoor ik van een vriendelijke dame, maar onze snowboots moeten toch echt uit. ‘Gelukkig zit ik aan het gangpad, want die lange stelten van mij passen echt niet tussen die krappe stoelen’ zegt manlief opgelucht. Als alle handbagage in de luiken is opgeborgen, gaat de reis toch echt beginnen. IJsland here we come! Aangekomen op het vliegveld van Reykjavik worden we ontvangen door de reisleidster en dan blijkt, dat het stel van station Weidevenne bij ons in de groep zit. Hoe klein kan de wereld toch zijn. Dat we uit dezelfde wijk komen schept gelijk al een band. Tijdens de busritten naar al het moois in IJsland raken we in gesprek, onder andere over het verbouwen van je huis en het ambtelijk apparaat. ‘Je moet een lange adem hebben als je een vergunning wilt krijgen’ verzucht onze reisgenoot‘ de ene ambtenaar zegt dat een opbouw mag, maar als ik de tekeningen indien, mag het opeens niet’. We hebben het in het frisse IJsland ook over Brammetje, de Wereldbol die je bijna niet ziet schijnen, de nieuwe Action, de winkels en karretjes die niet vasthaken op de loopband. Met camera en dik ingepakt met muts, sjaal, handschoenen en winterjas, rijden we met de bus door een sneeuwstorm. ‘Vijf procent kans om het noorderlicht te zien’ vertelt de reisleidster. We turen naar boven in het donker en zien helemaal niets. Dan roept manlief opeens, terwijl hij door zijn camera tuurt ‘kijk daar, het noorderlicht, niet te geloven, wat mooi! Het licht danst, beweegt en verandert van kleur. Wauw wat is dit mooi’. Hij is als een kind zo blij, en ik krijg een dikke pakkerd van hem. We schuilen achter de bus voor de loeiharde wind, maar de kou voelen we niet meer, dit is zo mooi. Ook onze nieuwe vrienden uit de wijk zie ik genieten, filmen en fotograferen zolang als het duurt. Samen bezoeken we ook de geisers, liggen in een natuurlijk warmwater bad, zien half bevroren watervallen en bezoeken de stad Reykjavik. Na vijf dagen genieten gaan we met z’n vieren weer richting Purmerend. Bij het aankomen op station Weidevenne spreken we af dat we binnenkort langskomen. Het was niet alleen een mooie vakantie, we hebben ook nog leuke mede-Weidevenners ontmoet. Kijk, daar word ik nou helemaal blij van.
