29/02/2024
Als echte Weidevenner loop je graag een rondje met de hond en als het voorjaar in zicht komt wordt het rondje groter. Ik zie de bollen in de tuinen hun puntjes voorzichtig naar boven laten komen en de plantsoenen kleuren hier en daar geel van de narcissen. De bomen laten nog even op zich wachten, maar dat zal ook niet lang meer duren. Ik merk aan Joy dat ze enthousiast snuffelt tussen het verse groen en ze krijgt volgens mij ook voorjaarskriebels. Bij de inmiddels bekende nieuwe HOP heeft ze al aardig wat vriendjes en vriendinnetjes gemaakt. De begroeting is iedere keer weer uitbundig, alsof het tijden geleden is. Het is nu nog wat drassig, maar dat mag de pret wat haar betreft niet drukken en omdat ze daar los kan vind ik het ook niet erg, want ik hoef toch niet mee te hollen. Manlief krijgt inmiddels ook de kriebels, maar dan wat het varen betreft. Hij is weer elke dag op de haven en heeft het plan opgevat om dit jaar een nieuw keukenblad in de boot te plaatsen, de watertank schoon te maken en er moet natuurlijk weer het nodige geschuurd en geverfd worden. Helaas is hij vergeten om de lades leeg te maken als hij begint met slopen, dus aan mij de schone taak om alles weer stofvrij krijgen. Zijn verklaring is simpel. “Ik denk, kom ik sloop even dat keukenblad eruit, maar dat valt ietwat tegen, zodat ik met de slijptol aan de gang moet.” En ja, dan is het al te laat, maar hij beloofd wel dat we nog voor de paasvakantie kunnen varen en alles dan weer tiptop in orde is. Ik vergeef het hem met liefde. Als we deze week van de haven richting de Sluisbrug lopen, vertel ik dat we het komend vaarseizoen zonder sluismeester moeten doen. Zo’n sluismeester is altijd gezellig, even naar elkaar zwaaien en een praatje maken, maar nu wordt het allemaal centraal geregeld vanuit Heerhugowaard. We krijgen gelijk een voorproefje hoe dat werkt als er een groot vrachtschip komt aanvaren en de slagbomen dicht gaan. Altijd een mooi gezicht. Naast ons komt een gezin met kinderen staan en een van de kinderen kan de boot niet goed zien en kruipt daarom een stukje onder de slagbomen door. Gelijk klinkt vanuit de luidsprekers ‘hallo, wil dat meisje weer achter de slagbomen gaan staan’! Ze stapt gelijk weer terug en kijkt geschrokken in de rondte, waar komt dat nou vandaan? In het sluiswachtershuisje is niemand te zien en ik wijs haar op de grote luidsprekers en de camera’s die er nu hangen. Toch wel een veilig gevoel om te weten dat er goed wordt opgelet, niet alleen op de boten, maar ook op de auto’s, fietsers en voetgangers, groot en klein. Als we binnenkort weer door de sluis varen zwaai ik toch even naar de camera’s. Kijk, daar word ik nou helemaal blij van.
