03/11/2021
Johanna Mul 1919 – 2021
Jo Mul, van de snackbar aan de Hoogstraat, wie kende haar niet? Het was er altijd feest. Verkoop aan het loket en binnen in het smalle pand werd aan vaste gasten en bezoekers een warme maaltijd voorgeschoteld, van soep tot stamppot. Jo had altijd een luisterend oor, vele gesprekken werden er gevoerd, maar bovenal was ze ondernemer. Altijd nieuwe dingen in het assortiment en vooral keihard werken. Op dinsdag 2 november, ruim een eeuw na haar geboorte is Jo overleden.
De lunchroom van Karsten op de hoek Padjedijk/Kaasmarkt, het patatloket van Thijs de Jong op de hoek Koemarkt/Dubbele buurt, de automatiek van Schoen aan de Westerstraat en de Regenboog aan de Willem Eggerstraat zijn allemaal herinneringen. De oudste snackbar van Purmerend is daar in 2019 aan toegevoegd, Jo Mul trok de deur van haar bedrijf aan de Hoogstraat na 61 jaar voorgoed achter zich dicht en het ijzeren hek ging naar beneden
Paardenvet
Johanna Mul werkte bij vader in de slagerij aan de Gouw, maar na verkoop van de slagerij stapte Jo in de horeca en runde samen met Henk van der Woude de kantine van het zwembad in Wormer en stond haar mannetje tijdens dansavonden met traditionele knokpartijen in het Heerenlogement. Toen bakker Vlaar het voormalige pand van boekhandel Honijk aan de Hoogstraat te koop zette, begon Jo daar in 1958 voor zichzelf met de verkoop van patat, gebakken in paardenvet. Een kwartje per zak (nu 12 eurocent) en vijf cent extra voor een lepel mayonaise.
Kleinste zaak
Jo kwam regelmatig met een primeur, bijvoorbeeld gratis ijs vanwege de ingebruikname van een Expresso ijsbar, wat een ware veldslag tot gevolg had om bij het loket te komen en een complete verstopping van de Hoogstraat. Ook de verkoop van kant en klare ‘meeneem soep’ en later warme kip van de grill, waren primeurs voor Purmerend. Tijdens de St. Maarten optocht deelde de grootse zaak aan de Hoogstaat (Eikenboom) zakjes snoep uit en daarna gingen kinderen in de rij bij de kleinste zaak voor een gratis ijsje, waarbij veel lampionnen (met echte kaarsen) het niet overleefden.
Stoppen
Toen Jo honderd jaar werd, vond zij dat het eigenlijk wel tijd was om er mee te stoppen. Bedrijfsleider en steun en toeverlaat John vond dat ook wel een goed plan en uiteindelijk is, met pijn in het hart, de beslissing genomen. Geen vriendelijk wuivende Jo Mul meer op het miniterras voor de zaak, maar John reed haar vrijwel dagelijks in haar rolstoel naar de binnenstad. Vanuit haar rolstoel wuifde Jo vriendelijk naar de mensen, bijvoorbeeld op de markt, waar bekenden dan even een praatje maakten en Jo steevast vertelde dat het allemaal wel was goed was zo, maar dat Purmerend wel erg veranderd is.
Herinnering
Voor veel Purmerenders die bij Jo Mul voor eerst kennis maakten met in paardenvet gebakken patat met een lepel fel gele mayonaise, de kroket (toen nog croquet) en kip van het spit, blijft het een mooie herinnering.
Johanna ‘Jopie’ Mul, bedankt en Rust zacht.
Snackbar Mul
Als klein meisje kwam ik daar altijd met mijn moeder.. Ik weet nog dat ze in het keukentje liet zien hoe ze de kroketjes maakte..
Zo langzaam aan verdwijnt steeds meer uit mijn jeugd..
Dank je wel mevrouw Mul voor die mooie herinneringen.. Rust zacht lieve mevrouw Mul?✨
Gecondoleerd …. zeker wel eens patje gekocht wat een respekt dat ze zo oud geworden is
Een markante persoonlijkheid is niet meer, zondagsavonds als wij met de bus vanuit de Wormer bij Opa en Oma vandaan kwamen met een paar centjes voor een klein frietje met en die langzaam peuzelend opaten onderweg naar huis, onvergetelijk ?
Ik heb deze mooie sterke vrouw in een van haar laatste jaren mogen verzorgen in Novawhere. Ze vertelde mooie verhalen; bv dat ze de eerste vrouw was in Purmerend met een rijbewijs en dat de examinator zei na het behalen van haar rijbewijs; “vrouwen horen achter het aanrecht” ze heeft het tegendeel bewezen. Mw Mul kon ook op zeer hoge leeftijd nog inspireren, ik vond het een eer u te mogen verzorgen. John en nicht gecondoleerd, maar ik heb begrepen dat ze tot de een na laatste dag nog thuis is geweest. Respect voor John en nicht voor de liefdevolle toewijding. Mijn oprechte condoleance Petra de Ridder
Een echte Purmerender is heengegaan op een bijzondere hoge leeftijd 102. Ik kwam bij haar in de snackbar na ons avondje uit. Wij aten daar een broodje ” neus” zij die dit begrijpen weten wat dat was. Een legende was zij.
Lief Jo-tje.
Leuke herinneringen aan Purmerend waar jij zeker aan bij gedragen hebt.
Rust zacht. ??
Goh Jo Wat ern mooie leefdtijd en op alle zielen gegaan ook mijn moeder jarig word je altijd herdacht heb je wel verdient mocht bij jou altijd naar toilet Goede Reis lieverd aardse bestaan heb je iets Prachtigs bereikt
Mooie herinneringen aan Mw Mul, zal der nóóit vergeten,
??
Rust zacht.??. Mooie herinneringen…..
Ik ken haar met de rode kater op haar schoot. Ook een oud beestje. Was een mooi stel daar op dat terrasje in de Hoogstraat. Rust zacht
Gecondoleerd, lieve en hartige Familie Mul. Met Respect, Normen Waarde ?
Zij is een belangrijke herinnering aan mijn jeugd. Gecondoleerd en sterkte aan de familie.
Wie kent haar niet. Vreselijk lief mens, altijd zakdoekje in haar schortzak, want haar ietwat grote neus was net als zij, altijd bezig met ‘rommelen’. (denk dat ze een soort allergie had) Echt,,niets was te gek. Mij noemde ze altijd Jaap, of Japie. Haar eigen gemaakte satesaus was top, de mayo wat minder vond ik, en soms, als je wat bestelde, haast moest je niet hebben! En dat wilde je eigenlijk ook niet als je dat smalle snackbarretje binnenstapte. Heerlijk old skool, relaxed, daar zat je echt op je gemak. De eenvoud daar deed het hem! Bewonderingswaardig, want, destijds eigenlijk al op leeftijd, ze was er altijd! Pracht mens, dat ze moge rusten in vrede!
Ben al heel veel jaren weg uit Purmerend, mijn hele familie woonde er al eeuwen, zijn door de afschuwelijke uitbreiding, ook vertrokken.
Jo Mul heb ik vanaf m’n 7de jaar gekend, nog één maal gesproken een jaar of 3 geleden.
Voor mij, we hadden het nog vaak over haar, is haar overlijden voor mij
eigenlijk de laatste band die ik nog met Purmerend had.
Tante Jo, rust zacht !