22/05/2012
Meneer Giskes bekijkt het boek
In de rubriek Ander Nieuws deze keer een verhaal over Ouderen en Jongeren.
Wat weten tieners en jongeren van ouderen? Meestal weten ze alleen, wat hun oma of opa verteld hebben en vaak zijn die opa’s en oma’s helemaal nog niet eens zo oud en hebben ze de oorlog niet meegemaakt. Via het project ‘levensboeken’ kwamen leerlingen uit een tweede klas van Antonie Gaudi in contact met ouderen die wel de oorlog hebben meegemaakt. Zij mochten delen in de verhalen van zeven ouderen woonachtig in het verpleeg- en verzorgingshuis de Viervorst, aan de Primulastraat.
Ter voorbereiding van de interviews kwam er een journaliste van het Gezinsblad in de klas om te vertellen, hoe je dat nu doet. Hoe bereid je een interview goed voor? Wat zijn de juiste vragen om te stellen? Daarna bezocht de klas het wijkplein Centrum en oefende in de recreatieruimte met het vriendelijk groeten, zichzelf voorstellen, vragen stellen en doorvragen tijdens het gesprek. Hiervoor werden ook vragenkaarten gebruikt en foto’s waar zij inspiratie uit konden opdoen.
Uiteindelijk bezochten zij goed voorbereid de eerste keer de ouderen in de Viervorst. De kennismaking ging vlot en ook het eerste gesprek ging vlot, maar tijdens de uitwerking van de verhalen in de computer kwamen de jongens en meiden er al gauw achter, dat ze nog maar weinig tekst hadden en nog veel meer wilden en konden vragen. Gelukkig was daarvoor een tweede bijeenkomst geregeld. De ouderen lieten ook hun kamers in de Viervorst zien en foto’s met hun familie of dingen van vroeger. Hier werden dan foto’s van gemaakt en dit werd verwerkt in de boeken.
Op school werd alles in een powerpoint (presentatie via de computer) gezet. Er werden kadertjes gekozen en gekeken naar de opmaak. Dat was nog best lastig, dus de leraren hielpen ook een handje. Uiteindelijk werden de powerpoints weggebracht om te laten drukken als boek.
Natuurlijk vonden de ouderen het prachtig om het boek over hen geschreven overhandigd te krijgen. Meneer Kruit was helemaal verbaasd over alle informatie die hij er in terug las.” Heb ik dit allemaal verteld? Dat kan ik me helemaal niet meer herinneren. Die kinderen hebben me dus werkelijk de hemd van het lijf gevraagd!” Meneer Prijs kon zijn lachen niet inhouden, toen hij zag, dat de jongens, uit het groepje waarmee hij had gesproken, zijn grappen in het boek hadden verwerkt. De interviewende groepjes jongeren en de ouderen zijn tijdens het werken aan het boek naar elkaar toe gegroeid. De jongeren weten nu meer over het dagelijks leven van een oudere in de Viervorst, maar ook over hoe dat vroeger ging tijdens de oorlog en daarna in het dorp (de Beemster) en in de stad (Purmerend en Amsterdam). Vroeger werden mensen al gelukkig van één cent, luisterden mensen naar de radio en als je geluk had, dan keek je zwart/wit televisie Je vierde Sinterklaas soms zonder cadeaus en moest soms stelen bij boeren op het platteland om aan je voedsel te komen. Dat zijn toch echt verhalen om te delen met de jeugd van nu. Verhalen om even bij stil te staan. 
foto´s en artikel: Edith Merks, Clup Welzijn
Voor meer foto´s bekijk het ALBUM
