22/06/2022
Als bewoner van Weidevenne geniet je dagelijks van je wijk, vooral de natuur is zo dichtbij. Meerkoetjes, zwanen en eenden, prachtige luchten en heel veel groen. Na twee jaar niet op vakantie gaat het toch wel een beetje kriebelen en na uitgebreid overleg met manlief, met zijn bijdrage in de vorm van ‘zoek jij maar wat uit, als het maar aan het water ligt’ wordt er een busreis naar Blanes geboekt. Heerlijk zonnetje, lekkere temperaturen en leuke excursies. Joy gaat kwispelend uit logeren bij mijn vriendin, dan koffers pakken en instappen. De reis is toch wel erg lang, maar gelukkig hebben we een overnachting. Heerlijk als je voor het eerst weer een vreemde taal hoort: “Bonjour, le petit déjeuner est au premier étage” (goedendag, het ontbijt is op de eerste etage). Gelukkig begrijp ik het allemaal nog, vooral dankzij die aardige leraar Frans, waar ik stiekem verliefd op was. Eenmaal terug in Nederland is de temperatuur inmiddels ook gestegen. Joy gaat helemaal uit haar dak als we haar ophalen en weet van gekkigheid niet wat ze doet. Ze springt van de een naar de ander, lik hier, kopstoot daar, draait in het rond en loopt vervolgens heel enthousiast mee naar huis. Inmiddels voel ik een keelpijn opkomen en denk ‘het zal toch niet’? Twee dagen later een test gedaan en jawel hoor… corona. Ondanks alle prikken en boosters toch ziek geworden. Je denkt mij overkomt dat niet, ik hou afstand, maar al snel blijkt dat vijftien andere passagiers ook besmet zijn. Kleinkind Kyan is heftig teleurgesteld dat hij oma weer niet kan zien. In de vakantie facetimen we vaak en vraagt hij ’hoe is het hotel, waar ben je nu, laat me eens zien, wat ben je aan het doen, ik wil ook mee, wanneer ben je weer thuis, hoeveel nachtjes nog voor dat ik weer bij jullie kan komen’? Helaas wordt dat vijf dagen later dan gepland. Manlief heeft gelukkig nergens last van, heeft al eerder corona gehad en is deze keer niet besmet. Bezorgd vraagt hij of er wel eten in huis is en als ik met een hese stem fluister dat ik nog geen tijd heb gehad om boodschappen te doen, zegt hij met een bezorgde blik ‘okay, geen punt hoor, ga jij maar lekker naar bed dan haal ik wel wat bij de Chinees’. ’s Avonds staat de lieve schat bij m’n bed met een glas vers geperst sinaasappelsap en vraagt zachtjes hoe het met me gaat. Hij geeft me een tekening van Kyan met allemaal hartjes en daar opgeschreven ‘Beeterschap liefe oma’. Ik voel me gelijk een stuk beter. Kijk, daar word ik nou blij van.
