De Blije Buurvrouw

20/02/2022

Als bewoner van Weidevenne kom ik uiteraard ook regelmatig in het ‘stadje’. Er schijnt een heerlijk zonnetje en de winkels zijn eindelijk weer gewoon open, dus moeders gaat op pad. Manlief gaat de tuintegels schoonspuiten met de hogedrukspuit en heeft zich helemaal ingepakt in zijn visbroek en dito jas. Soms heb ik het idee dat de tuin wel schoon wordt, maar dat al dat vuil via de stenen naar hem gaat. Gelukkig hebben we daar een douche en wasmachine voor. Joy kijkt me met vragende ogen en een zwiepende staart aan. ‘Mag ik ook mee?’ Honden kunnen dan wel niet praten en ik ben geen dokter Dolittle, maar die ogen en lichaamstaal zeggen alles. Ze moet echter even wachten tot ik terugkom. In de stad aangekomen loop ik altijd even van de parkeerplaats naar de Oude Begraafplaats. Meestal is deze open en dan is het een heerlijke plek om even de vergankelijkheid tot je te laten doordringen. Bij aankomst tref ik een aantal vrijwilligers rond een geïmproviseerde koffietafel en word door de hoofdvrijwilliger aangesproken. “Goedemorgen, kom er gezellig bijzitten.” Ietwat verbaasd neem ik plaats op een wankele en half in het grind weggezakte plastic tuinstoel als er opeens door een paar andere bezoekers een taart op tafel wordt geschoven. Ik denk blij verrast te worden met gebak en koffie, maar dat blijkt helaas niet voor mij te zijn. De taart wordt door een aantal politieke figuren aangeboden aan de vrijwilligers die het hele jaar door op de begraafplaats bezig zijn met reparaties en het opknappen van de graven. Waarschijnlijk hebben de vrijwilligers die ochtend het ontbijt overgeslagen, want binnen de kortste keren is de taart geschiedenis. Op slinkse wijze weet ik echter toch een klein stukje door de beheerder vakkundig aangesneden taart te bemachtigen. Nadat de rust is teruggekeerd valt het me op hoeveel sneeuwklokjes er op deze plek staan. Wel heel bijzonder, zal het einde van de winter dan toch in zicht zijn? Tussen het winkelen door zie ik dat er bij de museumwinkel iets aan de hand is. Meestal is ‘het stadje’ op maandagmorgen min of meer uitgestorven en gaan veel winkels later open, maar bij de museumwinkel staat de deur al open, dus ga gelijk even kijken voor wat leuks. Nou, die hebben tijdens de lockdown niet stilgezeten. Genoeg om even lekker te neuzen en wat uit te kiezen. Als klap op de vuurpijl ontmoet ik daar de inmiddels in Purmerend en omstreken wereldberoemde modelbouwer. Jawel, een persoonlijke meet en greet met mister Bob himzelf . Na zijn werkstuk bewonderd te hebben is het de hoogste tijd voor de lunch. Manlief is inmiddels wel klaar en uitgehongerd en ook voor Joy is het de hoogste tijd voor een wandeling. Thuisgekomen zie ik aan de vuile ramen dat het schoonspuiten van de tuintegels inderdaad gelukt is. De stenen zien er weer uit als nieuw en bij de deur liggen laarzen en kleding, te vies om aan te pakken. Ik hoor douchegeluiden ga nog even met Joy aan de wandel. Halsband om en aan de ketting loopt ze uitgelaten richting de uitlaatroutes. Tussen al het groen zie ik tot mijn verbazing dat niet alleen op de begraafplaats de bollen de grond uitkomen. Ook op de groenstroken komen tussen de bladeren krokussen en tulpen tevoorschijn. Jawel, het wordt lente. Kijk, hier word ik nou blij van.

Reacties op De Blije Buurvrouw kunt u mailen naar redactieweidevenner@gmail.com.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *