16/02/2011
Ongetwijfeld zijn ze ook bij u aan de deur geweest. Maar begin januari was ik aan de beurt en werd er bij ons aangebeld, ik opende de deur en daar stond een cliniclown voor de deur. Met zo’n echte rode neus. Nou heb ik wat met clowns dus ik was nogal verrast. Toen ik nog heel erg klein was had ik een clowntje gekregen die op een eenwielerfiets over een touwtje kon rijden. Het clowntje had lange stokken in zijn handen om zijn evenwicht te bewaren. En als je het touwtje aan de ene kant iets hoger hield reed hij zo van de ene naar de andere kant. Vroeger zei ik altijd dat ik later het circus in zou gaan en dan clown wilde worden. Het pak had ik al. Maar het is er niet van gekomen. Misschien was ik toch niet grappig genoeg geweest. De cliniclown vertelde haar verhaal waarom ze langs de deuren ging en vroeg me of ik wist hoeveel cliniclowns er voor ruim honderd ziekenhuizen in Nederland waren. Ik stond even te denken en gaf aan dat het er misschien wel vierhonderd waren. Ik zat er helemaal naast want het waren er maar zestig. Daar schrok ik wel een beetje van want dat is wel heel erg weinig voor de heel zieke kinderen die hier wonen. De cliniclown vertelde dat je de stichting Cliniclowns kon steunen door een vast bedrag per maand te doneren maar ook dat ik nog wel cliniclown zou kunnen worden. Maar ik moest dan nog wel eerst vier jaar naar school om alles onder de knie te krijgen. Want het is natuurlijk niet alleen maar leuk doen tegen zieke kinderen, daar komt veel meer bij kijken. Maar vier jaar is mij toch wel een beetje te lang. Dan ben ik zowat 71 jaar en ik weet niet of zieke kinderen op een oude, misschien dan wel stramme, cliniclown zitten te wachten.
foto: www.cliniclowns.nl
