06/02/2022
Als echte Purmerender doe je natuurlijk ook gezellig mee vogels tellen. Heerlijk rustig in de tuin, even weg van het kantklos gekletter van mijn echtgenote, zie ik opeens een vreemde vogel in mijn verrekijker verschijnen; de buurman. “Móghe buur, ik kom even bij jou een bakkie doen, buurvrouw zit ook te tellen en vraagt steeds welk merk vogel ze in de in de kijker heeft en daar heb ik geen verstand van, ik ben meer van pluimveevogels, die hoef je niet te tellen, die haal je in de winkel en die eet je op.” Terwijl ik snel een aantal streepjes voor een neergestreken familie pimpelmezen zet, merkt buurman somber en hoofdschuddend op ’zolang er nog winkels zijn natuurlijk’. Ik leg even de kijker weg, want daar heb ik het met mijn echtgenote ook over gehad. Het zal toch niet gebeuren dat straks de winkels weg zijn en we zelf op jacht moeten voor een kiprollade. Ik heb geen idee hoeveel gevederde vrienden er in gaan of waar je ergens een Pekingeend kan vangen. Buurman kijkt somber, maar weet wel de oorzaak van verdwijnende winkels. “Kijk buur, vroeger had je meerdere groenteboeren, slagers, melkboeren en kruideniers. Net als de kleding, meubel en andere winkels, waren het meestal bekende familiebedrijven die deel uitmaken van de samenleving, maar de stad groeit en iedereen wil meedoen in groter, nieuwer en moderner.” Daar moet ik buurman gelijk in geven. Als bijvoorbeeld de cash & carry zijn intrede doet, ziet de vertrouwde kruidenier aan de Kaasmarkt zijn klanten met bussen tegelijk zijn zaak voorbijrijden om in dozen uitgestalde goedkope producten in te slaan. Als daarna een complete buurt met ook veel ondernemers moet wijken voor een mooi van lelijkheid zijnde betonnen koophal midden in het historische centrum, komt slechts een enkele politieke partij en een kleine actiegroep, te herkennen aan zwarte vingers van de stencilinkt, in actie. De rest van Purmerend staat erbij, kijkt ernaar en viert feest met Bassie en Adriaan. De verdwenen ondernemers zijn snel vergeten. Dan komt buurvrouw de tuin in met een gestrekt vogeltje dat zo dom was om in de voerbak van Droef te landen. Domme actie, want buurvrouw zit nu met de vraag of je een dood vogeltje ook moet meetellen. Als ze hoort waar we het over hebben, leeft ze meteen op. “Ik weet nog dat de Miro hier kwam, gingen we gezellig winkelen, koffie drinken en meteen goedkoop tanken.” ‘Dat bedoel ik nou’ bromt buurman, ‘winkels gaan niet zomaar dicht, dat gebeurt als klanten elders gaan kopen. Zo ging het altijd en zo zal het ook blijven gaan’. Voorzichtig probeer ik aan te geven dat het in deze tijd de schuld van het internet is, maar buurman ziet dat anders.”Nee buur’, internet is een dood iets, net als dat vogeltje. Het is er wel, maar het doet zelf niets. Het zijn de mensen die op internet het gemak en verondersteld financiële voordeel boven een bezoek aan de vertrouwde plaatselijke ondernemer stellen. Mensen die klagen over het sluiten van de winkels, maar in rotten van vier de winkels passeren, even kijken naar de prijzen en vervolgens thuis met een muisklik de bestelling elders plaatsen.” Het zit buurman behoorlijk dwars, maar buurvrouw wordt iets vrolijker. Ze herinnert er even aan dat ze nog bier moet halen. ‘Laat maar’ zegt buurman, ‘kan je tegenwoordig ook via internet bestellen, is goedkoper en ze komen het ook nog brengen’. Ik schud verbaasd het hoofd. Kan daar niet wat aan gedaan worden? bozebuurman@hotmail.com.
Ik heb nog fijne herinneringen aan alle winkels in de Vooruitstraat. De groenteboer Hooijberg opgevolgd door Jan Zwiers en daarna door Cor Hop, de melkboer Cor Veldt daarna Piet Bloothoofd en de Sparkruidenier Maartje Winkelaar. We hoefden onze straat niet uit voor de boodschappen. Ze kwamen zelfs langs de deur, de melkboer dagelijks door weer en wind. Er was ook nog een kaaswinkeltje van Hartog. Peterolie voor de peteroliestelletjes haalden we bij opoe Zuidewind. Bij buurvrouw Zuidland konden we ook boodschappen halen en de gasmuntjes. We hadden alles in de straat.