19/04/2021
Als echte Purmerender leef je natuurlijk volop in spanning als er verkiezingen voor de deur staan. Alleen al het stemmen in een echte bus maakt op mij een onvergetelijke indruk, want zo zie ik ook eens een bus vanbinnen. Gelukkig had ik nog ergens een strippenkaart in een la liggen, maar dat bleek niet nodig en het schijnt tegenwoordig ook anders te gaan. Het voortraject zorgde deze keer echter ook voor de nodige verwikkelingen. Wilde ik net even rustig een verkiezingspraatprogramma kijken op tv, komt buurman binnenstormen.
“Nou buur, je gelooft het niet, kom ik bij mijn bejaarde ouders, zijn ze helemaal hoteldebotel. Hele vloer bedekt met grote vellen papier en enveloppen. Moeder zit op de grond met de handen in de lucht en vader is van de zenuwen aan de drank gegaan. Blijkt dat ze proberen de kamerbrede stemformulieren in te vullen.” Terwijl buurman een beetje tot rust komt, vertel ik dat al dat papier mij ook een beetje overdreven lijkt. Reken de potloden erbij en het kost al gauw een half Beusebos. Wel weer een goed initiatief is dat de mensen in de stembureaus scherp opletten dat we de potloodjes, inkoop 3 à 4 cent, niet stiekem meejatten als souvenir, want de bodem van de gemeenteschatkist is al behoorlijk in zicht.
Ik heb overigens horen fluisteren dat de gemeente voor de komende gemeenteraadsverkiezingen stembiljetten wil laten maken ter grootte van een tafellaken. Kunnen ouderen tijdens het eten rustig hun voorkeur aangeven door middel van het aankruizen van een logo. Daar hoeft vooraf niet over gestemd te worden, elke politieke partij mag een eigen logo ontwerpen, als het maar niet allemaal koeienkoppen worden, want eigenlijk heeft Purmerend al een poosje helemaal niets meer met koeien. Alleen nog bronzen exemplaren en straatnamen knipogen naar het verleden. Senioren krijgen dan een rood potloodje aan huis bezorgd, ongeacht welke sticker er op de brievenbus zit. Hopelijk behoren de coronaproblemen tegen die tijd tot het verleden, want nu was het vinden van een open stemlokaal in de buurt toch een soort puzzeltocht en bij de winkelbrievenbus was het buiten wachten op je beurt.
‘Ja hoor’ pruttelt buurman,‘mijn ouders waren net bijgekomen van een door de gemeente aanbevolen kwis op internet. Dachten na vijf minuten dat ze acuut kinds geworden waren en als klap op de vuurpijl lezen ze dat er speciale coaches bij de senioren thuiskomen om ze bij een bakkie koffie of een advocaatje (met of zonder slagroom) een ander en kleiner huis in te praten.” Geduldig probeer ik uit te leggen dat het om ouderen met een verhuiswens gaat, maar daar wil buurman niets van weten,‘verhuiswens, ja hoor, aan me zolen, zeg maar hulpwens, want daar schort het vaak aan, oude bomen moet je niet verplaatsen, maar liefdevol verzorgen’.
Even vrees ik dat buurman emotioneel gaat worden, maar gelukkig komt buurvrouw net binnenlopen en zij heeft, zoals altijd, een simpele oplossing voor het gedoe met biljetten en passen. “Laat die verhuiscoaches de tafelkleedstemformulieren en passen ophalen bij de senioren, dan zijn die stupide voorlichtingsfilmpjes over kwartetten met enveloppen en stempassen ook niet meer nodig.” Kan daar niet wat aan gedaan worden?
bozebuurman @hotmail.com.
