08/11/2020
Als echte Purmerender hou je natuurlijk het werk aan het groen nauwlettend in de gaten. Nou denk ik al een paar keer een bekend gezicht gezien te hebben bij de groenmannen, maar ik kan het niet thuisbrengen. Terwijl ik op woensdagochtend samen met buurman op het bankje bij de kerk op de Kaasmarkt zit toe te kijken hoe er een passend gat voor de jaarlijkse kerstboom wordt aangelegd, komt er een peloton groenmannen het plein opmarcheren en omsingelen de kastanjeboom. Tijdens een eerder rondje door de binnenstad had ik al gezien dat de boom er beroerd aan toe was, maar gezien de in boom hangende draden, dacht ik dat de boomchirurg er met een infuus nog een laatste reanimatiepoging aan zal wagen. Het blijkt echter oude feestverlichting te zijn. Buurman wordt een beetje onrustig. Het is tijd voor koffie met appelgebak, maar alles is gesloten. Ongemerkt raken we ingesloten door de loempiakar, werkbusjes en enorme vrachtwagens, dus verplaatsen we ons naar het bankje voor het museum, vanwaar drie bekende bronzen Purmerenders nieuwsgierig meekijken, want ja, zo’n ploeg groenmannen komt natuurlijk niet om nieuwe tulpenbollen te planten. Als een man met een motorzaag komt aanstappen wordt het duidelijk. Niks geen levensreddende operatie voor de kastanje, die als jongeling bij de aanleg van de Betuweroute in de weg stond en door handjeklap voor een klein prijsje naar Purmerend is gekomen, maar een abrupt einde op een frisse woensdagmorgen in het centrum van Purmerend. Pionnen worden uitgezet, het publiek op afstand gehouden en het verkeer stilgezet. Binnen de kortste keren is boom geveld, in stukken gezaagd en afgevoerd. Opeens stoot buurman mij aan, tuurt en wijst naar de groenmannen, die vanwege de uniforme werkpakken allemaal op elkaar lijken, en zegt ‘kijk daar, dat is geen groenman, maar een groenvrouw’. Ik veeg mijn beslagen bril schoon en zie warempel en groenvrouw met telefoon in de aanslag zichzelf filmen en tegen zichzelf praten. Ik kijk nog eens goed en zie het gezicht dat ik bij eerdere groenondernemingen niet kon thuisbrengen. Buurman denkt het te weten. ,,Ik zal je wat vertellen buur, die lijkt heel erg op een wethouder, maar dat zal natuurlijk niet. Met dat salaris heb je geen twee banen nodig.” Ietwat in de war gaan we op huis aan en ’s middags roept buurman ‘kom kijken buur, er is wat te doen in het gemeentehuis’. Snel Droef van de bank afschuiven, buurvrouw appeltaart laten ontdooien en jawel, vergadering van de gemeenteraad op tv. Niet voor het eggie, maar iedereen vanuit huis. De lol was er echter gauw af. De één heeft een gezicht als donkere vlek vanwege een groot raam en een ander lost op in het donker. Iemand zit lekker in een zijzonnetje met daardoor een half hoofd en een ander is gewoon even niet thuis. Buurvrouw kakelt vrolijk over het model theekoppen dat wordt gebruikt. Slechts één raadslid heeft als decor de raadszaal live beeld, maar een ander ontsiert de vergadering met opvallende kanariegele partijreclame. Ook de net steeds te laat in beeld springende initialen en het niet in beeld zijn van de spreker/ster maakt het er niet leuker op. Buurman is het zat. ,,Genoeg neusgaten, kinnen, meepratende gezinsleden en digitaal gestuntel gezien.” Hij drukt resoluut de tv uit, schuift de inmiddels ontdooide appeltaart opzij en gaat Droef uitlaten. Nou, daar zit ik dan en kan niet zien of de wethouder en de groenvrouw wel of niet dezelfde zijn. Zou natuurlijk ook niet moeten kunnen, twee banen bij één werkgever. Hoewel…? Kan daar niet wat aan gedaan worden? bozebuurman@hotmail.com.
Bijzonder smakelijk stukje’