28/09/2020
Als echte Purmerender ben je natuurlijk nieuwsgierig naar het reilen en zeilen in deze stad. Veel informatie krijg ik van buurman die vaak met zijn hond door de stad wandelt. Verleden week steekt buurman zijn hoofd over de schutting en roept ‘hé buur, er is straks een live raadsvergadering over de HOP’. Snel buurvrouw, die toch boodschappen doet, geappt, ‘neem bier en bitterballen mee’ en tegen acht uur zitten we met hond Droef tussen ons in bij buurman op de bank. Al knabbelend aan de gevulde koek nemen de raadsleden hun geïsoleerde plekken in. De voorzitter opent de vergadering, waarna de vicevoorzitter een college geeft over regels, afsplitsing en morele verantwoordelijkheid. Buurman, linksback in het veteranenelftal en regelmatig in de clinch met scheidsrechters, reageert met; ‘ja, maar jullie hebben wel zelf de spelregels vastgesteld’. Terwijl buurvrouw de frituurpan opstookt, gaat het opeens over windmolens en kernenergie, maar als de voorzitter over HOP begint, gaat Droef opeens rechtop zitten. Hij loopt altijd braaf bij buurman aan de lijn, maar even lekker uitrennen en snuffelen aan soortgenoten ziet hij wel zitten. Buurvrouw is betrokken bij het project en buurman is zelfs een keer naar een bewonersavond geweest, want in gedachten zag hij een mooi afgesloten groen grasveld met een verwarmd terras met bar en grote frituurpan. Dat bleek echter niet de bedoeling, maar buurman heeft het wel bijna vier jaar lang allemaal gevolgd, het vergaderen, flyeren, bespreken, bekijken, onderzoeken en uitleg geven tijdens bewonersavonden, waar overigens iedereen welkom was. De adviezen en meningen werden besproken, overlegt met de gemeente, in het plan verwerkt, en via (wijk)kranten, websites en flyers naar buiten gebracht. Als bij stemming blijkt dat de raad de portemonnee trekt, propt buurman van pure vreugde een loeihete bitterbal met teveel mosterd in z’n mond. Blussend met bier ziet hij dat het feest helaas nog niet kan beginnen, want het toegezegde geld gaat voorlopig in de oude kous. Na ‘bouwen bouwen bouwen’ is er een nieuw credo, namelijk ‘praten praten praten’. Ondanks alle loftuitingen over burgerparticipatie worden de initiatiefnemers met een onvoldoende voor draagvlak opnieuw de wijk ingestuurd. Buurvrouw schiet in tranen en mompelt ‘ruim drie jaar ploeteren om als bewoners, samen met de gemeente, iets te realiseren en vlak voor de finish laten mensen die niet hebben deelgenomen je struikelen. Opnieuw beginnen? Nou, mooi niet’. Droef is inmiddels zielig kijkend bij de deur gaan zitten en buurman besluit nog even een wandeling te maken. Geheel tegen mijn gewoonte in ga ik mee en terwijl Droef dezelfde boom van gisteren zoekt, blijkt buurman er toch nog iets positiefs in te zien. “Ze hadden het in het begin over windmolens en kernenergie en als daarvoor in de toekomst na jarenlang vergaderen, overleggen, inspreken en publiceren vlak voor de definitieve beslissing opeens ‘een klein draagvlak’ uit de hoge hoed komt, dan gaan die molens en kerncentrales natuurlijk ook de ijskast in en wordt het opnieuw praten praten praten, want het zal toch niet alleen gelden voor burgerinitiatieven?” Ik herhaal nog maar even de reactie uit een fractie die mij die avond het meest is bijgebleven (vrij vertaald): “Als de bewoners het bijltje erbij neergooien, kan de gemeente het altijd nog zelf doen.” Het is buurman tijdens de vergadering blijkbaar ontgaan, maar nu staat hij verbijsterd met een vers gevuld poepzakje in z’n handen naar de maan en sterren te staren.
Kan daar niet wat aan gedaan worden? bozebuurman@hotmail.com
