03/06/2020
Als echte Purmerender mis je natuurlijk de bijna wekelijkse raads- en commissievergaderingen in de raadzaal van het gemeentehuis. In het begin van de coronacrisis lijkt het wel mee te vallen, want anderhalve meter afstand op de publieke tribune is doorgaans geen probleem. Maar dan moet ook deze gemeente eraan geloven: de stad besturen op afstand via de laptop. Voor sommige mensen is het bijwonen van vergaderingen een excuus om een avondje van huis te zijn en bij de raadsvergadering zelfs de luxe keuze voor (kleine) gevulde koek of (nog kleinere) kokosmakroon. Dat valt dan toch even weg en wordt het thuis turen op de laptop, want de afstandsbediening van de tv wordt in beslag genomen door mijn echtgenote. Het is even zoeken en wennen, maar ik krijg het voor elkaar. Opeens hoor en zie ik de voorzitter als een soort roepende in de woestijn de leden vragen of ze aanwezig zijn. Leuk effect is dat de leden die na enig aarzelen ‘present’ roepen vaak niet dezelfde zijn die in beeld komen. De eerste uitzendingen lijken verdacht veel op de vroegere ‘uitzendingen in het kader van de door de regering ten behoeve van politieke partijen gevorderde zendtijd’, want bij veel deelnemers zijn strategisch, maar veelal knullig, partij promotieartikelen in beeld geplaatst. Van stickers en buttons tot posters en jasjes.
Gelukkig gaat het nu beter en krijg ik een indruk van de thuiswerksituatie van de raads- en commissieleden. Iedereen is gescheiden van de rest van het gezin en heeft een eigen werkplekje. In de keuken, slaapkamer, hobbykamer, badkamer, onder de trap, klein donker hoekje en zelfs in de dakkapel. Ik begin het steeds leuker te vinden, want komt die kat nog een keer door het beeld wandelen, is het bed in de slaapkamer opgemaakt of is de keuken netjes opgeruimd? Ook de persoonlijke interesses van de leden komen uitgebreid in beeld. Kasten met boeken, dvd’s, aquarium, vliegtuig, sleepboot, oude videobanden, dartbord, rommelkast of een kamer vol muziekapparatuur. De interesses van de volksvertegenwoordigers zijn zeer verschillend, net als de kleur van sommige kamermuren.
De laatste tijd komt de buurman bij mij meekijken, wel op gepaste afstand en op een aparte stoel, en precies om acht uur begint de pret. Wie komt wel en wie komt niet op het juiste moment in beeld en waar zitten ze deze keer. Ook genieten we van de verscheidenheid aan apparatuur, waarbij de een in een bungelend klein microfoontje probeert te spreken en een ander met een kolossale koptelefoon op die net aan in het beeld past en waarmee je waarschijnlijk Tokio-radio glashelder kan ontvangen. De inhoud van de vergadering gaat soms geheel aan ons voorbij, want we hebben een nieuw spel ontdekt. Tijdens de uitzending floepen er afkortingen door het beeld en daar proberen we scrabblewoorden van te maken. Als deelnemers gaan interpelleren (door elkaar praten) raakt het lettergebeuren van slag en moeten we razendsnel reageren, maar onderaan het scherm staat ook een hele rij met letters en die nemen we dan ook mee met driemaal de letterwaarde. Geweldig spel.
Af en toe is het toch even schrikken. Sommige leden zitten te dicht, te hoog of scheef voor de camera en daardoor weten we nu wie wel of geen overdadige neus- of lipbeharing heeft, maar een angstig moment is elke keer als de microfoon wordt uitgezet. Vaak buigt men zich dan over het toetsenbord naar voren en ontstaat voor de kijker de indruk dat men via het scherm de huiskamer wil binnenstappen. Kan daar niet wat aan gedaan worden? bozebuurman@hotmail.com.
