Sprookje bij de Melkwegbrug

14/08/2011

Op een avond tijdens de bouwvakvakantie ging ik even zitten bij de Melkwegbrug. Opeens zag ik iets uit het water oprijzen, en hoewel ik zeker wist dat kanaalmeerminnen niet bestaan, zag ik het toch echt gebeuren. Een prachtige kanaalmeermin met goudblond haar dat in lange golven over haar borsten hing, keek mij aan en vroeg: ‘ben jij een man?’ Nou, daar was ik zeker van, en al snel zaten we gezellig te praten aan de waterkant. Tegen middernacht ging ik in een roes van geluk naar huis. Ik was verliefd!

Een dag later vertelde de kanaalmeermin dat ze graag wilde trouwen, en ik had daar wel oren naar. ‘Maar’, zei ik, ‘dat is wel een probleem.’  ‘Nee hoor’, sprak ze, ‘ik vraag aan Aquavera of ze ons wil trouwen. Zij is de godin van kanalen, prutsloten en ringvaarten, en heeft bovennatuurlijke krachten.’ Van pure extase kon ik die nacht niet slapen. De volgende dag riep ze meteen: ‘kom op, kleed je uit en spring in het water.’ Hand in hand zwommen we richting Aquavera die ter hoogte van het kunstwerk bij de voormalige betoncentrale zat te wachten. Plechtig vroeg ze: ‘willen jullie trouwen?’  Na een heftig ‘ja’ verklaarde Aquavera ons tot kanaalmeermin en kanaalmeerman. Ik merkte dat ik niet meer hoefde te watertrappen en door het bewegen van mijn nieuwe staart ging het zwemmen ook makkelijker. Romantisch zwommen we richting de Jan Blankenbrug en onderweg kusten we vurig. Maar…er was iets mis, goed mis, want ik voelde geen siddering door mijn lenden gaan, een siddering die er wel was bij de eerste kus bij de Melkwegbrug. Plotseling besefte ik dat ik helemaal geen lenden meer had. ‘Maar hoe..’ zei ik, ‘ik bedoel lieveling, hoe moeten we nou…?’  ‘O dat’, zei ze, ‘voortplanten bedoel je. Nou, dat is simpel, kanaalmeerminnen leggen eieren en als het zover is dat we kinderen willen, leg ik gewoon een ei.’  ‘Ja, en ik dan’, vroeg ik, en kreeg het opeens Spaans benauwd. ‘Nou’, zei ze, jij mag dan over het ei heen zwemmen.’  Ik kreunde zachtjes en wilde verdrinken, maar ik had natuurlijk kieuwen en verdronk dus niet. Snel zwom ik terug naar Aquavera, die gelukkig onmiddellijk voor een flitsscheiding zorgde. Kletsnat klom ik in m’n blootje de Kanaaldijk op en rende snel naar huis.

Als u ook gaat kijken bij de nieuwe brug, denk dan aan dit verhaal, het zou zo maar kunnen gebeuren!

Original story by F. Brown. Bewerkt door Piet Jonker.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *